Hukuk fakültesinden mezun olduktan sonra artık tahsil ve öğrenim hayatımın geride kaldığı yanılgısına düşmüş; öğrenmenin dersliklerle, kitaplarla ve sınavlarla sınırlı olduğunu sanmıştım. Ancak hâkim-savcılık sınavını kazanarak göreve başlamamla öğrenim hayatım adliyelere taşınmış; burada şahit olduğum olaylar ve insanlar, fakültede verilen derslerin hayatı yorumlama ve anlama açısından yeterli olmadığını anlamamı sağlamıştı. Hukukçuların sıkça kullandığı "hayatın olağan akışı" tabiri, fakülte sıralarından tetkik edilecek veya kitaplardan öğrenilebilecek bir şey değildi. Hayat sınavı, fakülte sınavlarına hiç benzemiyordu. Mezun olup kendimi bir anda hayat mücadelesinin içinde bulunca sudan çıkmış balığa dönmüştüm. Karşıma çıkan olaylar karşısında hayata ilişkin ezberlerim bozuluyor; her yeni olay, ufkumu ve hayata bakış açımı esnetip genişletiyordu.

Mesleki heyecanım henüz tazeyken yazıya dökerek karşılaştığım ilginç olayların hafızamın tozlu raflarında kaybolmalarına mâni olmak arzusundaydım. Doğuştan yazarlık yeteneğiyle kutsandığımı bir an bile aklıma getirmedim ancak fikrî çalışma atölyesinde bir çırak olmaya hevesliydim. Bu hevesime tutunarak amatör bir şekilde anlatmaya değer bulduğum şeyleri karalamaya başladım.