İş sözleşmesinin tarafları olan işçi ve işveren arasındaki ekonomik ve sosyal eşitsizlik, işçinin işveren karşısında irade özerkliğini tam serbesti içinde kullanamaması sonucu doğurur. Bu eşitsizlik, toplu iş sözleşmesi aracılığı ile giderilmeye çalışılır. Eşit taraflarca akdedilen toplu iş sözleşmeleri vasıtası ile, bireysel iş ilişkisi içinde irade serbestisine tam anlamıyla sahip olmayan işçi korunur. Yararlılık ilkesi, kolektif bir kaynak olan toplu iş sözleşmesi ile iş sözleşmesi arasındaki ilişkiyi düzenler. Normlar hiyerarşisinde alt sırada yer alan lehe normun iş ilişkisine uygulanmasını sağlar. Diğer taraftan toplu iş sözleşmesinin zorlayıcı etkisini bertaraf edip bireysel irade özerkliğini toplu erke karşı korur.

Bu çalışmada yararlılık ilkesinin niteliği ve uygulaması Türk ve Fransız Hukuku ile karşılaştırmalı olarak incelenmiştir.