Türkiye'de kişisel verilerin korunması hakkı 6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu'nun kabulüyle önemli bir gelişme kaydetmiştir. Türkiye'de kişisel verilerin korunması hakkının daha çok özel hukuk kişilerine karşı korunması biçiminde anlaşıldığı ve çalışıldığı görülmektedir. Oysaki devlet kişisel veri işleyen en büyük organizasyondur. Devletin elinde vatandaşlarının bütün verilerinin olduğu söylenebilir. Devlet kişisel veri işleme konusunda rakipsizdir. Öte yandan devlet, elinde bulunmayan verilere de rahatlıkla ulaşabilecek hukuki, teknik ve fiziksel olanaklara sahiptir. Devletin kişisel verilerin korunması hakkına yaklaşımı aslında insan haklarına yaklaşımının bir göstergesidir. Kişisel verilerin özel hukuk kişilerine karşı korunması, özel hukuk kişilerine yaptırım uygulanması daha kolaydır. Buna karşı hem veri işleyen hem de veri sorumlusu olan devlet organları karşısında kişisel verilerin korunması daha zordur.

Bu kitapta, kişisel verilerin devlet organları ve özellikle idare karşısında korunmasının hukuki boyutu ele alınmıştır. Bu çerçevede öncelikle kişisel veri kavramının temeli olan mahremiyet hakkı kıyaslamalı olarak incelenmiş ve devamında kişisel veriler üzerinde en büyük tehdit kaynağı olan veri gözetimi kavramı, gözetim sistem ve araçları irdelenmiştir. Kitapta, idare karşında kişisel verilerin korunması yolları yargısal ve yargısal olmayan usuller olmak üzere ikiye ayrılarak incelenmiştir. Yargısal usullerde, öncelikle Kişisel Verilerin Korunması Kanunu'nun idare bakımında getirdiği yükümlülükler ele alınmıştır. Böylece kişisel verilerin korunması hakkı karşısında idarenin hukuki sorumluluğu sadece Kişisel Verilerin Korunması Kanun'uyla sınırlandırılmamış, iyi yönetim hakkı, idari usul gibi kavramlarla kişisel verilerin korunması arasındaki hukuki bağ incelenmiştir. Böylece bütüncül bir bakış açısıyla, idare karşısında kişisel verilerin korunması hakkının hukuki boyutuna yer verilmiştir.